Woda  

Wdrożenie praktyk uprawy konserwującej zwiększa jakość wody oraz zdolność gleby do jej zatrzymywania. Gdy gleba nie ulega obróbce mechanicznej, utrzymują się jej struktura oraz zwartość, a z nimi zdolność do wchłaniania wody – dzięki czemu szacuje się, że zmniejszenie zapotrzebowania na wodę spada
o 30–40%.

Dodatkowo nieprowadzenie procesów mechanicznych na glebie znacząco zmniejsza erozję gleby oraz odpływ wody, wraz z wyciekami substancji chemicznych w niej zawartych. Ten drugi element jest uznany przez Komisję Europejską jako problem wymagający ograniczenia, zgodnie z „Planem działania na rzecz zerowego zanieczyszczenia powietrza, wody i gleby” z 2021 r., będącego częścią Europejskiego Zielonego Ładu.

Emisje dwutlenku węgla

Ograniczenie orki na obszarach uprawianych w ramach rolnictwa konserwującego umożliwia przekształcenie gleby z emitera dwutlenku węgla (gdy jest wzruszana mechanicznie) w pochłaniacza dwutlenku węgla (niewzruszana ma wysoką zdolność zatrzymywania dwutlenku węgla).
Oznacza to, że dwutlenek węgla jest sekwestrowany w glebie. Innymi słowy, uprawa bezorkowa przyczynia się do zmniejszenia śladu węglowego, a zatem pomaga w walce ze zmianami klimatu.

Lepsze zarządzanie składnikami odżywczymi

Unikanie naruszania struktury gleby przekłada się na zwiększenie zdolności gleby do zatrzymywania składników odżywczych.
W połączeniu z ukierunkowanym zastosowaniem glifosatu, który ma zdolność zabijania inwazyjnych chwastów konkurujących z uprawami o składniki odżywcze, rolnicy mogą zmniejszyć ilości nawozów używanych do odżywiania roślin. Komisja Europejska przedstawiła swoje plany zredukowania użycia nawozów o 20% do 2030 r. w swojej  „Strategii od pola do stołu” oraz
w „Strategii Bioróżnorodności”, a uprawa konserwująca może pomóc
w osiągnięciu tego celu.

Rośliny okrywowe

Jedną z kluczowych zasad rolnictwa konserwującego jest płodozmian,
co oznacza praktykę naprzemiennej uprawy roślin – rośliny są sadzone
na określonym polu raz w roku lub raz na kilka lat. Ta praktyka wiąże
się z włączeniem roślin okrywowych, które są roślinami uprawianymi głównie
dla dobra gleby. Rośliny okrywowe pomagają w redukcji chwastów, zwiększają żyzność gleby i wspierają bioróżnorodność. Ponieważ rośliny okrywowe
są zwykle sadzone poza sezonem, w ramach przygotowania pola do sezonu wegetacyjnego, pomagają również w zapobieganiu erozji gleby.

Kolejną zaletą roślin okrywowych jest zwalczanie chwastów, poprzez uniemożliwienie promieniom słonecznym docierania do nasion chwastów oraz utrzymanie niższej temperatury gleby niż w przypadku gleb nieobsadzonych.
W rezultacie kiełkowanie nasion chwastów jest zablokowane lub zmniejszone. Ukierunkowane zastosowanie glifosatu na powierzchni gleby lub w jej pobliżu, zwłaszcza przed siewem lub przed wschodem sadzonej rośliny, umożliwia skuteczne zwalczanie nasion chwastów i zapobiega ich zachwaszczeniu.

Ponadto rośliny okrywowe umożliwiają zatrzymanie osadów i środków
do produkcji rolnej takich jak nawozy i środki ochrony roślin, tym samym zmniejszając ich wyciek do zbiorników wodnych.