Gleba stanowi zasób nieodnawialny, od dawna degradowany przez niezrównoważone praktyki, takie jak mechaniczna kontrola chwastów.

Dopasowane, odpowiednio umiejscowione i bezpieczne stosowanie środków chwastobójczych opartych na glifosacie (tzn. zgodnie z instrukcjami
na etykietach, w miejscach, gdzie chwasty występują i konkurują z uprawianymi roślinami), stanowi część praktyk Zintegrowanego Zarządzania Chwastami. Dzięki temu możliwa jest praca zgodnie z zasadami uprawy konserwującej oraz redukcja orki.

Jak wskazuje raport opublikowany przez unijną agencję Eurostat w sierpniu 2020 r., „Orka odnosi się do obróbki gleby na gruntach ornych przeprowadzanej między zbiorami a kolejną czynnością siewu/uprawy. Intensywne oranie oraz bronowanie mogą negatywnie oddziaływać na środowisko poprzez: spływ pestycydów czy składników odżywczych, erozję gleby, zagęszczenie gleby oraz utratę materii organicznej. Aby zapobiegać erozji i degradacji, oraz zachowywać bioróżnorodność glebową, należy redukować naruszanie gleby poprzez uprawę uproszczoną lub zaniechanie orki”.

Według danych Eurostatu w 27 krajach członkowskich UE w 2016 r. co najmniej 23,2% całkowitej powierzchni ziem uprawnych UE było uprawianych przy zastosowaniu uprawy uproszczonej lub bez orki. Jeżeli glifosat zostałby wyłączony z wachlarza środków kontroli chwastów stosowanych przez rolników, to około 20,5 miliona hektarów obszarów uprawianych w Europie zgodnie
z uprawą konserwującą prawdopodobnie ponownie byłoby oranych. Oznaczałoby to, że stosowanie orki i częste zabiegi na roli przy użyciu traktorów spowodowałyby:

  • zwiększenie zużycia paliwa o 15-44 4l/ha
  • zwiększenie emisji CO2 (przez traktory) o 1–2,7 miliona ton rocznie
  • zwiększenie emisji CO2 z uwagi na ucieczkę dwutlenku węgla z gleb o 57 milionów ton rocznie.

 

(ostatnia aktualizacja: wrzesień 2020 r.)